Αγορά Χρηστικού Οδηγού Επιβίωσης Σκλάβου (Χοές).

Αγορά Αποκωδικοποίησης Ταυτότητας Ανθρώπινης Κοινωνίας (ΑΤΑΚ)

Η γαλουχία του Περιπατητή δωρεάν σε ebook EPUB, MOBI, PDF, ppsx, YouTube

Οι 12 Προτροπές σε Microsoft PowerPoint

Τέσσερις Χριστουγεννιάτικες ιστορίες της νεαρής Μαρίας Σκαμπαρδώνης, συγγραφέας-δημοσιογράφος.

Το μάθημα....!

Μία μαμά δεινόσαυρος και μία μαμά λιονταρίνα συζητούσαν κάποτε:

-Κοίτα πόσο όμορφο είναι το παιδί μου! κοκορευόταν συνεχώς η λιονταρίνα. Δε μας αποκαλούνε τυχαία  ‘’ο βασιλιά της ζούγκλας’’. Είμαστε τόσο όμορφοι, με τόσο λυγερό και δυνατό σώμα, με άγρια χαίτη που έρχεται και δένει τόσο όμορφα με το πρόσωπό μας. Εσείς έχετε τόσο άγριο και πλακουτσωτό πρόσωπο, σκληρό δέρμα και ένα σώμα άσχημα φτιαγμένο. Το παιδί σου δεν είναι τόσο όμορφο όσο το δικό μου.

Η μαμά δεινόσαυρος δεν απάντησε.

Μετά από λίγες ημέρες, το δεινοσαυράκι και το λιονταράκι έπαιζαν μαζί. Το λιονταράκι όμως, παρασυρμένο από τη μέθη της νιότης, απομακρύνθηκε και άρχισε να περιπλανιέται μόνο του σε μία απομονωμένη περιοχή. Όταν διαπίστωσε πως είχε χαθεί, άρχισε να κλαίει και να φωνάζει, θεωρούσε πως κανένας δεν ήταν εκεί για να το ακούσει. Κανένας δεν ήταν, εκτός από μία άγρια ύαινα που μόλις το είδε αποφάσισε να μην το αφήσει να ξεφύγει χωρίς να γίνει μία λεία στα δόντια της.

Δεν προλαβαίνει να του επιτεθεί… άξαφνα το μικρό δεινοσαυράκι επεμβαίνει και βγάζοντας μία δυνατή κραυγή, τρόμαξε τόσο την ύαινα όπου τράπηκε σε φυγή.

Αμέσως ήρθε η μαμά λιονταρίνα και η μαμά δεινόσαυρος, η δεύτερη γύρισε τότε και είπε στη λιονταρίνα:

-Μπορεί το παιδί σου να είναι ομορφότερο, όμως το δικό μου είναι δυνατότερο και σε αυτό οφείλεις πως το δικό σου είναι ακόμα καλά και ασφαλές.

Ο αυστηρός δάσκαλος....

Μία βόλτα στην παλιά μου γειτονιά, την Καισαριανή, ήταν η αφορμή να θυμηθώ ξανά τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια. Περνώντας μπροστά από το σχολείο μου ,αναπόλησα τις ημέρες εκείνες που ήμουν μαθητής και απόρησα για την ταχύτητα με την οποία περνάνε τα χρόνια. Η Καισαριανή ήταν η περιοχή που μεγάλωσα και δε βγήκε ποτέ από μέσα μου ακόμα και αν η ζωή με πήγε και με έφερε σε άλλα μέρη.

Το σχολείο μου, ξύπνησε μέσα μου αναμνήσεις από την εποχή που ήμουν μαθητής. Θυμήθηκα τα γέλια με τους συμμαθητές μου, τις κοπάνες, τη φασαρία μέσα στην τάξη. Και άξαφνα, το μυαλό μου σταμάτησε σε μία ανάμνηση που ακόμα και σήμερα , δεν κατάφερε να βγει από μέσα μου.

Τότε , θυμάμαι, ήμουν μαθητής πρώτης Γυμνασίου, μικρό παιδί. Ήμουν βέβαια ζωηρός αλλά αναγνώριζα τα λάθη μου ,δίχως να αφήνω τον εγωισμό της εφηβείας να με παρασέρνει. Είχα καλές σχέσεις με τους συμμαθητές μου. Εκτός από έναν…

Θυμάμαι τον Αντώνη, έναν συμμαθητή μου με τον οποίο οι σχέσεις μας πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Υπήρχε πάντοτε ανάμεσά μας ένας διάχυτος ανταγωνισμός, μαλώναμε και δε συμπαθούσε ο ένας τον άλλο. Φυσικά, δεν περίμενα ποτέ ότι η αντιπάθειά του για εμένα θα έφτανε σε τέτοιο σημείο ώστε να με ‘’καρφώσει’’…

Ο δάσκαλός μας ήταν πολύ αυστηρός και δε μας επέτρεπε να έχουμε μέσα στην τάξη ποτά, τρόφιμα ή οτιδήποτε άλλο. Θυμάμαι τότε είχα κάποια μικρά αυτοκινητάκια που ήταν το αγαπημένο μου παιχνίδι και δεν τα αποχωριζόμουν με τίποτα. Ο Αντώνης είχε ζητήσει να του τα δανείσω, αλλά είχα αρνηθεί. Μάλλον , ο θυμός του τον όπλισε να με εκδικηθεί. Δε δίστασε να πάει στο δάσκαλο και να του αναφέρει ότι έχω αυτοκινητάκια με τα οποία παίζω ακόμα και την ώρα του μαθήματος. Εκείνος έγινε έξαλλος και με τιμώρησε.

Την επόμενη ημέρα, μετά το τέλος του μαθήματος, με φωνάζει για να σηκωθώ και να έρθω στην έδρα. Το ύφος του απέναντί  μου ήταν αυστηρό και ομολογώ πως είχε κυριεύσει την ψυχή μου ένας φόβος.

-Πες μου την αλήθεια, έχεις μαζί σου κάποιο παιχνίδι;

-Ε , εγώ. Εγώ δεν … φοβόμουν , δεν ήξερα τι έπρεπε να απαντήσω.

-Λοιπόν, επειδή γνωρίζω την αλήθεια, φέρε μου τώρα αμέσως τα παιχνίδια που έχεις στην τσάντα σου.

Δε μπορούσα να αρνηθώ, πήρα τα αυτοκινητάκια και του τα έδωσα. Με μία βέργα, αποτυπώθηκε στα χέρια μου η τιμωρία από το δάσκαλο με μερικές ξυλιές που με κοκκίνισαν. Τότε, βλέπετε, οι μαθητές έτρωγαν και ξύλο και σφαλιάρες.

Κοίταξα διακριτικά και είδα τον Αντώνη να χαμογελά ελαφρά, θέλοντας να μου δείξει την ηθική του ικανοποίηση επειδή του είχα αρνηθεί να του δώσω τα παιχνίδια μου. Ήθελα να δακρύσω, αλλά κρατήθηκα με όση δύναμη είχε η ψυχή μου ώστε να μη δώσω ακόμα μεγαλύτερη χαρά σε εκείνον. Συγκράτησα την οργή και τη θλίψη μου για να ξεσπάσω στο μαξιλάρι μου όταν επέστρεψα στο σπίτι. Οι γονείς μου με συμβούλευσαν να μην πάω στο σχολείο για κάποιες ημέρες και να μην παρακούσω ξανά καμία παραίνεση από το δάσκαλο.

Η βόλτα μου στην παλιά μου περιοχή ,μου θύμισε αυτή την ανάμνηση. Την τιμωρία από τον αυστηρό δάσκαλό μου και την εκδίκηση από το συμμαθητή μου..

Τι μπορεί να σου θυμίσει, τελικά , μία βόλτα…

H ιστορία μιας μικρής γάτας....

Σε μία γειτονιά με ανθρώπους , σχολεία, καφετέριες, μουσεία, εκεί ζούσε και ένα μικρό γατάκι. Το χρώμα του ήταν μαύρο, τα ματάκια του ανοιχτά μπλε. Η μαμά του είχε χαθεί – ίσως και να την πάτησε κάποιο αυτοκίνητο. Ποιος ξέρει; Πρόλαβε όμως να τη ζήσει λίγες εβδομάδες. Όταν γεννήθηκε, κρύφτηκε μέσα στην αγκαλιά της μαμάς του και από το στήθος της , ρούφηξε τις πρώτες εκείνες σταγόνες από γάλα.Από τα μισόκλειστα ματάκια του έβλεπε θολά έναν κόσμο περίεργο , άκουγε φασαρία, φωνές , γέλια κουνώντας τα μικροσκοπικά του αυτάκια .

Η μαμά του το κουβάλαγε με το στόμα της μέσα σε έναν κήπο και το έκρυβε εκεί για να μην δει κανείς και κινδυνεύσει.  Και εκείνο στηριζόταν στα αδύναμα ποδαράκια του και μάθαινε να περπατάει σιγά σιγά.

Και τώρα, έμεινε μόνη της. Είχε μεγαλώσει, ήταν πια μία μεγάλη γάτα που έτρεχε , σκαρφάλωνε, έπαιζε με ποντίκια και έψαχνε σε κάδους να βρει τροφή. Είχε μάθει πια να είναι προσεκτική στους δρόμους, μία μέρα ένα αυτοκίνητο κόντεψε να το σκοτώσει. Είχε ανακαλύψει κρυψώνες για να κρύβεται εκεί όταν έπιανε δυνατή βροχή. Πολλές φορές ερχόταν αντιμέτωπη με την κακία των ανθρώπων και τη σκληρότητά τους. Ένας μία φορά την κλώτσησε με δύναμη επειδή τον πλησίασε και νιαούρισε. Ευτυχώς, δε χτύπησε σοβαρά. Άλλες πάλι ερχόταν αντιμέτωπη με τα χάδια και τις αγκαλιές. Περνούσε πολλές φορές μπροστά από σχολεία και τα μικρά παιδάκια όταν την έβλεπαν φώναζαν από χαρά και έτρεχαν να της τραβήξουν την ουρά. Και εκείνη νιαούριζε με θυμό επειδή ένοιωθε να την πονάνε και ήθελε να τρέξει μακριά.

Το ταξίδι της μέσα στη ζωή είχε πολλές δυσκολίες , άγχη, τρέξιμο. Η αναζήτησή της για φαγητό ήταν πια μία ρουτίνα της καθημερινότητας. Πολλές φορές στεκόταν έξω από κανένα παράθυρο και νιαούριζε- μάλλον ήλπιζε σε κανένα ψαροκόκαλο ή κομμάτι κρέας. Πολλές φορές πετύχαινε ευαίσθητους ανθρώπους που της πρόσφεραν λίγο από το υστέρημά τους, άλλες πάλι την περίμενε ακόμα και ένας κουβάς με κρύο νερό. Είχε αποτυπωθεί στο κορμάκι της μικρής αυτής γάτας και η σκληρότητα εκείνη των ανθρώπων που τη χτύπησαν ή την πάγωσαν. Και έτσι, ξεκίνησε να μαθαίνει τη ζωή μέσα από τα όμορφα και τα άσχημα που της συνέβαιναν.

Μία μέρα, νιαούριζε δυνατά κάτω από ένα παράθυρο. Θυμόταν ότι εκεί έμενε μία καλή κυρία που της είχε δώσει φαγητό και κάποιες άλλες φορές. Την είδα να βγαίνει και να τινάζει κάτι ρούχα και της φώναξε. Εκείνη της πέταξε ένα κομμάτι κρέας. Και τη στιγμή που τρέχει να το περιποιηθεί με τα δόντια της… ξαφνικά, γύρω από αυτή μαζεύτηκαν ένα τσούρμο από γάτες άγριες και πεινασμένες. Εκείνη σε μία στιγμή αφού γούρλωσε τα μάτια της και μάζεψε το σώμα της, τινάχτηκε με δύναμη , κρατώντας το κομμάτι κρέας στα δόντια της. Ήταν αποφασισμένη να μην αφήσει καμία άλλη γάτα να της αρπάξει την τροφή της. Και τρέχοντας με δύναμη, κρύφτηκε μέσα σε κάτι δέντρα, αφήνοντας τις υπόλοιπες να νιαουρίζουν και να την κυνηγάνε. Εκείνη αφού κοίταξε πίσω της , πήρε μία βαθιά ανάσα γιατί διαπίστωσε ότι τους είχε ξεφύγει. Και έτσι, αποσύρθηκε σε μία γωνιά και βυθίστηκε στην απόλαυση εκείνου του κομματιού κρέατος που περιποιήθηκαν με δύναμη τα κοφτερά της δόντια. Εκείνη την ημέρα, η ζωή της είχε διδάξει ένα σημαντικό μάθημα: να μην παραιτείται από αυτά που θέλει.

Η γατούλα δε δίστασε, μπήκε από εκείνη την πόρτα που είδε να μπαίνουν και τόσοι άλλοι άνθρωποι.

Βρέθηκε μπροστά σε έναν τεράστιο χώρο , γεμάτο τραπέζια με πιάτα από φαγητά και ανθρώπους που έτρωγαν. Φωνές, καπνοί, φασαρίες. Εκείνο προχώρησε θαρραλέα μέσα στο χώρο ελπίζοντας πως κάποιος θα του ρίξει ένα κομμάτι φαγητό. Για καλή της τύχη πρόλαβε να αρπάξει ένα κομματάκι κρέας πριν ο υπεύθυνος την δει και τη διώξει με θυμό από το ρεστοράν. Εκείνη το άρπαξε και το κράτησε στο δόντια  της προσπαθώντας να βρει ένα ήρεμο και απομονωμένο μέρος για να το απολαύσει με την ησυχία της. Δεν προλαβαίνει να ακονίσει τα δόντια για να απολαύσει το φαγητό του και ξάφνου! γύρω της εμφανίζονται τέσσερις μεγάλοι γάτοι οι οποίοι την περικυκλώνουν, ένας μάλιστα προσπαθεί να της αρπάξει το φαγητό. Δεν προλαβαίνουν να την αρπάξουν , αφού εκείνη εξαφανίζεται μεμιάς από τα μάτια τους , βγάζοντας από μέσα της όσο περισσότερη αδρεναλίνη μπορούσε. Βρίσκει ξανά ένα μοναχικό μέρος και έναν κήπο για να μπορέσει να χαρεί έναν ήρεμο ύπνο.  Δυστυχώς, οι ατυχίες δεν είχαν τελειωμό και ο ουρανός σκοτείνιασε διότι ερχόταν βροχή. Και πάλι, το γατάκι έπρεπε να βρει ένα ζεστό και μαλακό μέρος. Καταφέρνει να βρει ένα υπόστρωμα σε μία πολυκατοικία και αποκοιμιέται. Το επόμενο πρωί ανοίγει τα μάτια της και βρίσκεται μέσα σε μία ζεστή αγκαλιά , ένας παιδί το είχε αγκαλιάσει με αγάπη και τρυφερότητα. Δίπλα στη πόρτα ης πολυκατοικίας υπήρχε και ένα πιάτο με φαγητό. Αρκετό φαγητό. Έτρεξε με χαρά και άρχισε να τρώει με ενθουσιασμό.

Είχε μάθει να το αγαπούν. Είχε μάθει πως και μετά από μία κακοκαιρία, μπορεί να βγει ο ήλιος ξανά.

Νά χα και γω παπούτσια

Ένα παιδί έμενε κάποτε σε μία πόλη, φτωχό πολύ. Περίμενε να καθαρίσει τα παπούτσια των περαστικών στο δρόμο για να του δώσουν κάτι από το υστέρημά τους. Άλλοτε έπεφτε σε ευγενικούς ανθρώπους, άλλοτε σε απρόσιτους και σκληρούς. Κάποιες φορές κατάφερνε να μαζεύει λίγα χρήματα ,άλλες πάλι δεν είχε ούτε για να περάσει μία ημέρα. Και πόσο κρύες οι ημέρες εκείνες, χειμώνας ήταν! Το μοναδικό του παράπονο ήταν που δεν μπορούσε να αγοράσει ένα ζευγάρι παπούτσια, τα πόδια του είχαν τρυπήσει από το κρύο. Και είχε δει στη βιτρίνα ενός μαγαζιού ένα όμορφο ζευγάρι – πόσο τα ήθελε!

Ερχόντουσαν Χριστούγεννα και το φτωχό παιδί αποφάσισε να γράψει ένα γράμμα στον Άγιο Βασίλη, ζητώντας του να του φέρει εκείνο το ζευγάρι με τα παπούτσια. Το είχε μέσα στη φόδρα του παντελονιού του και σκόπευε, όταν βρει χρόνο από τη δουλειά , να κατευθυνθεί στο ταχυδρομείο για να το αποστείλει. Κάθισε στο δρόμο και όταν ερχόταν κάποιος που ήθελε του καθάριζε τα παπούτσια. Σε μία στιγμή, ξέκλεψε λίγο χρόνο και έτρεξε με όλη του τη δύναμη στο ταχυδρομείο – μη καθυστερήσει και χάσει το μεροκάματο.

Καθώς έτρεχε, άκουσε μία φωνή να τον καλεί. Σταμάτησε και κοίταξε πίσω του. Ήταν ο γαλατάς της γειτονιάς.

-Πού πηγαίνεις μικρέ τόσο βιαστικός; τον ρώτησε.

-Τρέχω στο ταχυδρομείο να παραδώσω αυτό το γράμμα και πρέπει να κάνω γρήγορα για να επιστρέψω στη δουλειά.

-Αν θέλεις, δώσε το σε μένα να το πάω εγώ στο ταχυδρομείο, του πρότεινε ο γαλατάς.

Εκείνο δέχτηκε με χαρά και αφού τον ευχαρίστησε επέστρεψε στο πόστο του.

Μετά από δύο ημέρες, καθώς πήγαινε στο μέρος όπου καθόταν , πρόσεξε μακριά κάποιος να έχει αφήσει ένα πακέτο. Έτρεξε με λαχτάρα και διάβασε ένα σημείωμα που έλεγε: από τον Άγιο Βασίλη με αγάπη’’. Τα άνοιξε και τι να δει! Το ζευγάρι με τα παπούτσια που λαχταρούσε εδώ και καιρό!

Τρελάθηκε από χαρά και άρχισε καταμεσής του δρόμου να φωνάζει: Άγιε μου Βασίλη σε ευχαριστώ!

Και όσοι το έβλεπαν δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί φωνάζει τόσο χαρούμενα και δυνατά…

Ιστορίες Αντωνίου Περιπατητή:

Ιστορία από Την Κρητική Παράδοση σχετική με το πεπρωμένο .

Η Τρίμορφη Μοίρα

Κάποτε ένας κουρελής χτύπησε την πόρτα σε ένα ζευγάρι και ζήτησε ένα κρεβάτι για να περάσει

το βράδυ του . Το ζευγάρι ενώ είχε χώρο στο σπίτι είπε στον ξένο ότι δεν είχε και έτσι τον κοίμισε

στον αχυρώνα μαζί με τα ζώα .

Εκείνο το βράδυ η γυναίκα γέννησε ένα πανέμορφο αγοράκι .

Στον ύπνο του ο κουρελής είδε ένα όραμα . Είδε την Μοίρα του παιδιού που μόλις είχε γεννηθεί .

Την άκουσε που του έλεγε . *Σήμερα γεννήθηκε ένα αγόρι . Την ημέρα που θα κλείνει τα είκοσί

του χρόνια θα πέσει στην στέρνα (μικρή δεξαμενή με νερό) του σπιτιού και θα πνιγεί* . 

Ο ξένος δεν είπε τίποτα στην ευτυχισμένη οικογένεια . Το πρωί ενώ τους ευχαρίστησε για την

φιλοξενία , παρακάλεσε το ζευγάρι να βαφτίσει το νεογέννητο παιδί τους . *Αφήστε με σας

παρακαλώ να βαφτίσω το παιδί σας* , είπε .

Η οικογένεια δέχτηκε την κουμπαριά και έτσι ο κουρελής το βάφτισε .

Ο ξένος έφυγε και γύρισε όταν το παιδί έκλεινε τα είκοσί του χρόνια .

*Τι κάνει ο βαφτισιμιός μου ; * ,  ρώτησε .

*Είναι λεβέντης  καμαρωτός*  ,  απάντησε με υπερηφάνεια ο πατέρας .

Τότε λέει ο νονός . *Σήμερα θέλω να γεμίσετε όλες τις κανάτες , τα ποτήρια και τους κουβάδες

του σπιτιού με νερό και να κλειδώσετε την στέρνα . Τα δε κλειδιά να μου τα δώσετε και αύριο το

μεσημέρι θα σας τα επιστρέψω .

Η οικογένεια παραξενεύτηκε με αυτά που ζητούσε ο άνθρωπος που βάφτισε το μοναχοπαίδι τους

αλλά επειδή ήταν το έθιμο τέτοιο , υπάκουσαν .

Την ημέρα εκείνη το παλικάρι γυρνούσε γύρω από την στέρνα και ζητούσε τα κλειδιά για να πιει

φρέσκο νερό .

Ο νονός του δεν του τα έδωσε .

Γύριζε  γύριζε , ώσπου ξαφνικά , ξεψύχησε πάνω στην στέρνα .

Τελικά αποδείχτηκε ότι κανείς δεν μπορεί να αλλάξει το πεπρωμένο ακόμα και όταν το

γνωρίζει......(Δείκτης 19/6/07) .  

Παιδικό Διήγημα μηνός Δεκεμβρίου 07

ΤΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ ΚΑΙ Η ΑΓΡΙΟΧΗΝΑ .

Μια φορά και έναν καιρό ένα αεροπλάνο συνάντησε μια αγριόχηνα που ήταν πολύ στεναχωρημένη

.

*Τι έχεις καλή μου χήνα και είσαι λυπημένη* τη ρώτησε το αεροπλάνο .

*Να , ξέρεις . Δεν ξέρω τι να κάνω και που να πάω . Παλιότερα πιάνανε τα κρύα και μετανάστευα

σε θερμότερα κλίματα . Τώρα όμως παντού κάνει ζέστη και δεν ξέρω αν θα πρέπει να αφήσω το

σπίτι μου ή να μείνω* .

*Σε καταλαβαίνω καλή μου αγριόχηνα , το ίδιο περίπου πρόβλημα και εγώ αντιμετωπίζω .

Παλαιά ταξίδευα από ανατολή σε δύση και από Βορρά σε νότο δίχως σκοτούρες ότι θα συναντήσω

τον κακό τυφώνα . Τώρα όμως τον συναντώ πολύ συχνά , μου λέει ότι του ανήκει ο ουρανός και

να του ζητώ την άδεια κάθε φορά που θέλω να πετάξω  . Με ευχαριστεί επίσης που τον βοήθησα

να γίνει άρχοντας του ουρανού . Αλλά αυτό είναι ψέμα καλή μου αγριόχηνα , εγώ ποτέ δεν τον

βοήθησα . Οι άνθρωποι το κάνανε αυτό .

Έτσι λοιπόν δεν ξέρω και εγώ αν πρέπει ή όχι να ταξιδεύω γιατί φοβάμαι πολύ τον τυφώνα* .

Καλό μου αεροπλάνο . Πόσο σε λυπάμαι είπε η αγριόχηνα εγώ τουλάχιστον το χειρότερο να

σταματήσω τις μεταναστεύσεις , εσύ όμως θα σταματήσεις να πετάς ;* . (Δείκτης 3/12/07) . 

Παιδικό Διήγημα μηνός Μαρτίου 07

Η ΤΥΧΕΡΗ ΠΑΤΑΤΑ

Γεια σας .

Με λένε Μπέλλα , είμαι πατάτα και έχω μεγάλη μύτη . Είμαι πολύ τυχερή γιατί γεννήθηκα στην

Θήβα σε ένα ζεστό χωράφι από μαμά και  μπαμπά  που με αγαπούσαν πολύ .

Με μεγάλωσαν με τρυφερότητα και Αγάπη . Ο γεωργός μας φρόντιζε και ακούραστα μας πότιζε

και μας ταΐζε συνεχώς . Κάποια μέρα μεγαλώσαμε και έπρεπε να φύγουμε από το χωράφι .

Έτσι μια μέρα ο αδελφός μου και εγώ ανεβήκαμε σε ένα μεγάλο καμιόνι και  πήγαμε στην Αθήνα

σε ένα μεγάλο Super Market για να πουληθούμε .

Μας αγόρασε μια καλή κυρία με  δύο παιδάκια όπου μας φύλαξε σε μια στεγνή και σκοτεινή

αποθήκη για να μην χαλάσουμε .

Όταν ήρθε η ώρα  πήραν τον αδελφό μου και εμένα για να μας κάνουν τηγανητές πατάτες . Ένα

παιδάκι πρόσεξε την χοντρή μου μύτη και ζήτησε από την μαμά του να με ζωγραφίσει για να με

δείξει στο σχολείο του .

Από τότε είμαι ευτυχισμένη γιατί με θαυμάζουν όλα τα παιδιά..... . (Δείκτης 12/3/07) .

ΤΟ ΜΕΡΜΗΓΚΙ ΒΙΟΛΙΣΤΗΣ

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα μερμήγκι με ταλέντο . Του άρεσε να παίζει βιολί .

Οι φίλοι του τα μερμήγκια τον άκουγαν μαγεμένα και σταματούσαν την δουλειά .

Το μερμήγκι επιστάτης όμως δυσανασχέτησε με το μερμήγκι βιολιστής .

Έτσι αποφάσισε να το διώξει από την φωλιά για να μην ξεμυαλίζει τα άλλα  μερμήγκια .

Το μερμήγκι βιολιστής πήγε να σκάσει από την στεναχώρια του που το διώξανε από τους φίλους

του αλλά επειδή δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά έφυγε .

Στον δρόμο όπως πήγαινε στο δάσος , συνάντησε έναν τζίτζικα Σοπράνο . Είχε μάθει από τους

γηραιότερους της φωλιάς ότι ο τζίτζικας ήταν ένας κακός τεμπέλης και αν κάποτε συναντούσε

κανέναν δεν έπρεπε να τον κάνει παρέα . Ο τζίτζικας και ο μέρμηγκας γίνανε  φίλοι  και οι

καλύτεροι καλλιτέχνες του δάσους  .

Όλα τα ζωάκια τους θαύμαζαν . Οι συναυλίες τους μάζευαν όλον τον κόσμο του δάσους , καλούς

και κακούς .

Ήρθε ο χειμώνας  και μια μέρα οι δύο καλλιτέχνες έπεσαν να κοιμηθούν αλλά δεν σηκώθηκαν

λόγω του κρύου και της πείνας .

Όλοι λυπήθηκαν για αυτό ακόμα και αυτοί που  διώξανε το μερμήγκι βιολιστής από την φωλιά .

Γιατί ;

Διότι χάθηκε ένα ξεχωριστό μερμήγκι , ένα σπάνιο μερμήγκι βιολιστής .

Όλοι είπανε πως φύγανε ευτυχισμένοι . Ποιος ξέρει ;  

Και τι σημασία άλλωστε θα μπορούσε να έχει....

Τι να κάνουμε όμως η ζωή συνεχίζεται ακόμα και μετά το μακρινό ταξίδι των δύο αυτών

αξιόλογων καλλιτεχνών που θα τους θυμούνται για πάντα ως το καλύτερο μουσικό ζευγάρι.....(Δείκτης 16/3/07) .

ΜΙΑ ΦΟΥΣΚΑ ΕΞΕΡΕΥΝΗΤΉΣ

Είμαι μια φούσκα γεμάτη αέρα . Γεννήθηκα για ένα κοριτσάκι που με ήθελε παρέα . Ένα μεσημέρι

ξεκίνησα για ένα άγνωστο ταξίδι .

Από την κουζίνα  πήγα στο σαλόνι και από εκεί στο δωμάτιο της φίλης μου .

Κουράστηκα όμως και αποφάσισα να ξεκουραστώ .

Άρχισα λοιπόν να κατεβαίνω αργά αργά μέχρι που έπεσα να κοιμηθώ στο πάτωμα .

Εκεί τελείωσα την εξερεύνηση μου χαρούμενη όμως που είχα ανακαλύψει τόσα  μέρη.....

. (Δείκτης 13/3/07) .

Γράψτε και στείλτε μας ιστοριούλες για τα παιδιά του ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ .

Το καλύτερο Θα δημοσιευθεί στην Παιδική Σελίδα

ΤΟ ΣΑΛΙΓΚΑΡΙ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΝΣΕΡΒΟΚΟΥΤΙ

Μια φορά και έναν καιρό ζούσε ένα σαλιγκαράκι μικρό , που δεν του άρεσε το σπίτι όπου ζούσε .

Μια μέρα έφυγε κρυφά απ΄ το παλιό του σπίτι , για να μην το δουν οι   γονείς του .

Έψαξε ξαναέψαξε αλλά τίποτα . Μετά από πολύ ώρα στο βάθος του δάσους είδε ένα άδειο

κονσερβοκούτι .

Ξαφνικά έπιασε μια δυνατή μπόρα και το σαλιγκαράκι ένιωσε μόνο και απροστάτευτο μέσα στο

κρύο και στο σκοτάδι . Όταν έφτασε στο κονσερβοκούτι το σαλιγκαράκι βρήκε ένα φύλλο υγρό .

Κρύωνε πολύ και έτσι αποφάσισε να μείνει εκεί . Η μπόρα δυνάμωσε και ένα ποταμάκι παρέσυρε το

κονσερβοκούτι . Το μικρό σαλιγκαράκι φοβήθηκε πολύ γιατί δεν είχε συντροφιά .

Οι γονείς του έκλαιγαν και συμπονούσαν για το χαμένο γιο τους .

Η μπόρα σταμάτησε , ο μικρός βαρέθηκε να είναι μόνος και είπε να γυρίσει ξανά στην οικογένεια

στους γονείς και τους φίλους του .

Όταν γύρισε βρέθηκε στην ζεστή αγκαλιά της μαμάς του .

Και ζήσανε καλά και εμείς καλύτερα......(ιστοριούλα της κόρης μου 14/3/07) .  

http://www.metron-ariston.gr/Contacts/TplContact.htm