Δύο άνθρωποι ο ένας νέος ο άλλος μεσήλικας χάνουν , ο μεν πρώτος τον αδελφό του ο δε δεύτερος τη σύζυγό του από αρρώστια .

Ο πρώτος ετοιμαζόταν να παντρευτεί πριν τον χτυπήσει η ατυχία ο δεύτερος είχε αποκτήσει με τη γυναίκα του παιδιά έτοιμα και αυτά για γάμο .

Ο νέος που ετοιμαζόταν να παντρευτεί σύμφωνα με τα ήθη και έθιμα του τόπου του έπρεπε να ακυρώσει τον γάμο του και να θρηνήσει τον αδελφό του για ένα χρόνο .

Ο νέος σκέφτηκε *η ζωή συνεχίζεται δεν θα πενθήσω τον αδελφό μου αλλά θα τον έχω στην καρδιά μου όλη τη ζωή μου* . Έτσι αποφάσισε να παντρευτεί . Όλος ο περίγυρός του τον κατηγόρησε για ανήθικο και τον χλεύασε .

Ο μεσήλικας είπε *η ζωή συνεχίζεται θα θρηνήσω τη γυναίκα μου για ένα χρόνο και αφού της φτιάξω ένα αλαβάστρινο μνήμα θα την ξεχάσω και θα βρω άλλη για να παντρευτώ* . Όλος  ο περίγυρός του τον παίνεσε που τήρησε τα ήθη και έθιμα .

Ποιος από τους δύο ακολούθησε το δρόμο της αρετής και του ήθους ;

Ο νέος που θα θυμόταν το αδελφό σε όλη του την ζωή ή ο μεσήλικας που θα λησμονούσε τη γυναίκα που είχε κάνει μαζί της παιδιά ;

 <<επιστροφή στην αρχική σελίδα περί ηθικής<<